Han Schuil, z.t.

Han Schuil is een bekende naam in de Nederlandse schilderkunst. Zijn schilderijen ziet hij graag als hedendaagse iconen, zonder een specifieke godsdienstige symboliek, maar wel als “een beeld dat een soort altaarstuk is, een vrijplaats waar je stil kunt staan bij dingen.” Misschien tegengesteld aan wat je verwacht, wil Schuil liever geen abstract schilder worden genoemd. Het gaat hem erom dat zijn geabstraheerde beelden associaties oproepen bij de kijker; de motieven hiervoor vindt hij overal om zich heen. “Ik zie iets, isoleer het en zet het om in een nieuwe realiteit”.

Een opvallend aspect in zijn oeuvre vormt het materiaal waarop hij schildert: aluminium platen. Zeker geen neutrale ondergrond. Zoals in dit werk waarin hij twee platen zodanig tegen elkaar heeft gemonteerd dat de naad met nagels in het midden meteen in het oog springt. Vervolgens is laag over laag – dof of transparant, met textuur of zonder – de verf opgebracht.

Schuil noemt dit werk uit de collectie van Museum W – ietwat ironisch – “zijn Van Gogh”, omdat het intense blauw en heldergeel verwijzen naar de lucht en het koren in Van Gogh’s beroemde Korenveld onder dreigende lucht met kraaien uit 1890. Schuil bewondert dit werk. Het motief greep hem aan, maar zijn schilderij lijkt natuurlijk niet op de Van Gogh. Het komt er hooguit in hyper gestileerde vorm bij in de buurt: de suggestie van een immense nachtelijke hemel boven de heftig gele, strakke streep. Het resultaat is een schilderij dat tegen de vluchtigheid ingaat. Het daagt je uit om in dat dominerende, duistere, bijna apocalyptische zwartblauwe vlak te zinken.

Han Schuil (Voorschoten, 1958)
z.t. 1998
olieverf en alkyd op aluminium 172 x 271 cm
verwerving: aankoop 1999
inventarisnummer: 8733