De Mooiste Dag

^{Foto: De Koreaan Lee Choon draagt een smalle doos onder zijn arm met daarin de gecremeerde resten van zijn geliefde. In een Presbyteriaanse kerk wordt alsnog het huwelijk voltrokken. Zuid-Korea, Seoel, 16 oktober 1958. Fotograaf onbekend. Collectie Spaarnestad Photo}

De mens kan en wil niet leven zonder verhalen over ‘de Grote Liefde’. Wie zou er niet willen schitteren als de beeldschone Maria of de stoere, vurig dansende Tony in de West Side Story?
Deze filmmusical uit 1961 – de moderne New Yorkse visie op het wereldberoemde liefdesverhaal Romeo en Julia – was goed voor tien Oscars, mede door de opzwepende muziek van Leonard Bernstein. Ook de film Titanic werd een ongekende blockbuster met een onvergetelijke liefdesscène voor op de uiterste punt van de voorplecht van de onzinkbaar geachte oceaanstomer, met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet als het oogverblindend liefdespaar. Het moment waarop zij, in balans gehouden door haar nieuwe geliefde, haar armen uitstrekt als de vleugels van een zeemeeuw is een waar icoon geworden. Niet minder beroemd dan de geheimzinnige glimlach van de Mona Lisa waarover de geruchten gaan dat er ook een verboden liefde in het spel was.

Wat altijd weer naar boven komt drijven in deze verhalen is dat ‘de Grote Liefde’ onvermijdelijk gekoppeld is aan haar tegenpool, aan het andere uiterste van het Paradijs op Aarde, namelijk ‘het Noodlot’. Grote liefdes worden gedwarsboomd door familievetes, door natuurrampen of zoals in het ultieme liefdesepos Doctor Zhivago door een Russische revolutie. De wrange waarheid is dat het juist de rampspoed is die deze jonge geliefden optilt boven het maaiveld van de geschiedenis.

Deze onbekende archieffoto is een van mijn dierbaarste vondsten in het Spaarnestad Photo archief. Een simpele zwart-witfoto, enigszins grijzig van toon, van een mij onbekende man met een doos onder zijn arm geklemd. Het moet zijn blik zijn die mij getroffen heeft: waardig, serieus, naar voren gericht, tegelijk in zichzelf gekeerd. Ik keerde de kleine foto om en las de notities achterop. Vanaf dat moment is deze allesbehalve glorieuze foto voor mij het alles overtreffende icoon geworden wat ‘de Grote Liefde’ betreft. Lichtjaren verwijderd van de studio's in Hollywood en de rode lopers in Venetië en Cannes. Dit is een trouwfoto. Hier wordt een huwelijk ingezegend, in een verder lege kerk.

Uit de slordig getypte notitie achterop blijkt dat deze jonge Koreaan onder zijn arm de as van zijn bruid draagt, verpakt in een simpele doos. Dit had ‘de Mooiste Dag’ van hun leven moeten worden, maar de jonge bruid pleegde kort daarvoor zelfmoord omdat haar familie niet akkoord ging met het huwelijk vanwege de lagere status van de bruidegom.
Haar ouders hadden echter nooit kunnen vermoeden dat hij hun dochter – zijn Grote Liefde – op de huwelijksdag onder zijn arm naar de kerk zou dragen. Waar de priester hen alsnog zijn zegen gaf en later zijn instemming aldus verwoordde: "Deze trouwplechtigheid is tegen de Christelijke gewoonte in, maar ik voel me verplicht om hem te voltrekken omdat er mijns inziens geen andere manier is om de ziel van dit dode meisje te troosten."

Over liefde gesproken.