Emily Bates LOST SPRING. LOST YEAR
In de nieuwe gevel aan de zuidwestzijde van museum W bevinden zich twee grote, 5 meter hoge LED-panelen. Voor de programmering van deze opvallende locatie in de openbare ruimte zal Museum W een keer per jaar een kunstenaar uitnodigen.
Het spits wordt afgebeten door kunstenaar en fotograaf Emily Bates met het prachtige videoproject Lost Spring. Lost Year. De 52 zelfportretten met mondkapjes van verzamelde flora refereren aan een jaar Covid-19 pandemie. Ze tonen een heel persoonlijke en poëtische verwerking op de verwarring, de restricties en het verlies dat wij allemaal hebben ondergaan vanaf de lente van 2020.
Natuur als inspiratiebron
Beeldend kunstenaar en fotograaf Emily Bates is regelmatig voor haar werk op reis. Ze bezoekt dan kleine, landelijke gemeenschappen in Azië of Europa. Tijdens haar reizen doet ze onderzoek naar de lokale rituelen, vertellingen en verdwijnende tradities in de omgang met het landschap ter plekke."De rol van de natuur is niet iets aparts dat gebruikt en geconsumeerd en geëxploiteerd moet worden. Het is als een familielid. Iets om te vereren en te respecteren en om mee in dialoog te zijn.", aldus Emily Bates.
Ook 2020 stond in het teken van artistieke avonturen op afgelegen locaties. Door de Covid-19 pandemie werd Bates echter plotseling gedwongen thuis te werken en tijdens de eerste lockdown in maart ontstonden de eerste, spontaan op haar iPhone gemaakte foto's.
Lente en rituelen
Ondanks deze surreële en onzekere periode, bood de lente wat troost en tijdens dagelijkse wandelingen door een nabijgelegen park in Amsterdam worden de ontluikende bloesems en lentezon Emily Bates' opbeurende metgezellen. Al wandelend drong ze dieper, buiten de gebaande wandelpaden het park in. Op onderzoek, maar ook om veilige afstand van anderen te bewaren. De felle discussies hier over de effectiviteit van gezichtsmaskers, de extreme lockdowns elders en bekenden die dierbaren hadden verloren; het speelde ondertussen in haar hoofd. Door haar reizen naar Azië kwam ook de herinnering op aan de eeuwenoude traditie van het vieren van de bloesems: 'Hanami'. Een magische traditie die de levenscyclus en de vergankelijkheid van het leven symboliseert.
Bates nam bloesems, bloeisels en twijgjes mee naar huis en intuïtief ontstonden de eerste, speelse zelfportretten waarin de lokale flora als gezichtsmasker dient. Maskers om te beschermen, maskers om te vieren, maskers om te rouwen.
Er ontwikkelde zich een nieuw, dagelijks ritueel, een artistieke aanmoediging om iedere dag naar buiten te gaan. Een vorm van ontdekken en in kaart brengen van wilde planten, onkruid en bloesems die medicijn, talisman, genezend, maar soms ook giftig en dodelijk kunnen zijn. Emily Bates deelde een aantal van de beelden op haar sociale media. Zo bleef ze in contact met bekenden elders van wie velen nog steeds met een lockdown of verlies te maken hadden. Sommige van de foto's zijn dan ook gemaakt met gesloten ogen, verwijzend naar rouw en dodenmaskers, maar ze gaven Bates ook de mogelijkheid een moment van rust te registreren en haar emoties te verbergen in een verwarrende periode.
Twee jaar later
Nu, twee jaar later in de lente van 2022, lijkt het erop dat Covid-19 eindelijk een beperktere invloed op ons leven zal hebben en lijken de restricties te verdwijnen. Bates heeft haar ritueel dat zij in de lente startte, echter lange tijd voortgezet en zo haar eigen cyclus doorgemaakt. Ze volgde het ritme en de ontwikkeling van de planten. De planten bloeien, worden vruchten en bessen, zaden en vallende bladeren. "Het is interessant om elke plant opnieuw te bekijken. De planten en hun natuurlijke ritme te volgen. Op verschillende momenten gedurende het jaar van de fragiele, veranderende en voorbijgaande schoonheid te genieten."
Voor Museum W heeft Emily Bates een selectie gemaakt uit haar honderden flora-zelfportretten en deze verwerkt tot een animatie op formaat van de LED-schermen in de gevel. Lost Spring. Lost Year toont in 52 floraportretten de natuurlijke cyclus van een levensjaar: lente, zomer, herfst en winter. Het lijkt bijna alsof de foto's, in een trage flow van rechts naar links, mechanisch door het museumgebouw worden 'getrokken'. Telkens wordt een deel van een zelfportret van de ene naar de andere gevel onthuld. Tegelijkertijd verwijzen de LED-schermen naar het raam van waarachter Emily, net als velen van ons, de wereld in 2020 bekeken, van binnen naar buiten kijkend. De cirkel is rond.
Lost Spring. Lost Year is midden in de stad een bijzondere en poëtische reminder aan het feit dat we moeten leren omgaan met wereldwijde pandemieën, met de kwetsbaarheid van de natuur en de vergankelijkheid van het leven.
Disclamer: "Don't do this at home". Voor haar kunstproject heeft Emily Bates ook gebruik gemaakt van giftige planten. Het is niet verstandig om zomaar planten, bloesems en bloeisels in de mond te nemen.
Geïnteresseerd in de aankoop van een speciale editie Lost Spring van Emily Bates?
Loop even het museum in of klik op de knop hieronder.
De Engelse kunstenaar Emily Bates (1970) studeerde textiele vormgeving aan de Glasgow School of Art. In de jaren 90 werd zij internationaal bekend met haar zogeheten ‘onmogelijke’ jurken, gemaakt van gebreid mensenhaar.
De toekenning van de prestigieuze Scottish Arts Council beurs maakt een artist-in-residence in Amsterdam mogelijk en vanaf dat moment wordt fotografie een belangrijk focuspunt in haar werk. Voor haar artistieke onderzoek gaat Bates regelmatig op reis, maar sinds meer dan twee decennia is haar vaste uitvalsbasis nog steeds Amsterdam.
Emily Bates is supported by
