Ries Linnartz

Pas de laatste vier jaren van zijn leven legt zich toe op tekenen en schilderen. Voor die tijd is hij vooral als beeldhouwer werkzaam; zijn beelden zijn strak, abstract en constructivistisch. Deze manier van werken gaat hem echter steeds meer tegenstaan. Hij ervaart het als een te kunstmatige vorm van kunst die te ver van de werkelijkheid afstaat. En hij verlangt naar aansluiting bij zijn persoonlijke ervaringen. Er volgt een periode van zoeken en experiment.
Uiteindelijk vindt Linnartz rond 1977 een manier om op spontane wijze uitdrukking te geven aan dat wat hem bezighoudt in het leven: eerst met viltstiften en vellen papier, daarna op grote acryldoeken.

Elk schilderij wat vanaf nu ontstaat is direct verbonden met hemzelf. Een hoogst persoonlijk verslag waarin zijn gevoelens en emoties, spanningen en vreugden de hoofdrol spelen. De schilder analyseert en registreert, maar droomt en verlangt evenzo goed. Het resultaat is een gelaagd beeld dat barst van de verborgen symboliek. Wens en werkelijkheid raken met elkaar verweven.
In zijn eigen woorden: “Je zou het een stripverhaal kunnen noemen, maar dan wel samengeperst binnen een afbeelding. Vaak probeer ik uit te drukken wat onuitspreekbaar is.”

Ook als we het werk niet altijd letterlijk kunnen ‘lezen’, blijft het een schilderkunstig wondere wereld waarbinnen figuratie zich onbevangen vermengd met decoratieve en abstracte elementen. Het kleurgebruik is helder, soms fel, soms zacht van toon. Alsof het intuïtief de bonte mengeling van innerlijke zielenroerselen volgt.
Hoewel het werk van Linnartz iets heel eigens heeft, vindt het tegelijkertijd aansluiting bij de ‘nieuwe figuratie’; een aan popart verwante stijl die vanaf de jaren zestig in Nederland en België opleeft.

Ries Linnartz (Weert, 1940 - 1980 Nederweert)
z.t. 1980 
acrylverf op linnen, 200 x 200 cm
verwerving: aankoop 1980
inventarisnummer: